sábado, 25 de agosto de 2012



AGOSTO:
Soledad, pozo negro
Su cuerpo duerme a mi lado
La sábana amortaja el deseo.
 
 
 
 
Gracias a nuestra amiga Pilar Osorio, maravillosa poeta
que ha querido regalarnos sensibilidad
en versos haiku,
haciendo suyo el espíritu de Ao Cabo,
de la fotografía,
del arte,
y de la amistad.
 
 
 
 


miércoles, 15 de agosto de 2012

Probas previas

Unha exposición da magnitude de Ao Cabo atópase respaldada por moreas de horas invertidas no proxecto. Centrándonos na labor do artista, este traballo supuxo unha dedicación de 12 meses nos que non só se capturaron imaxes, senón que existiu un proceso de meditación e investigación a priori.

Unha vez formulada a contundente idea arredor da que se construiría o panorama visual de Ao Cabo e localizadas as paraxes a retratar, o seguinte paso a dar era o de atrapar coa cámara fotográfica o momento exacto do lugar dende a posición correcta. Isto provocou a repetición da mesma fotografía en diferentes horas do día, con distintas condicións meteorolóxicas e dende varias perspectivas.

1. Imaxe orixinal

Isto non remata aquí senón que, unha vez capturada a imaxe desexada, someteuse a diferentes tratados ata alcanzar a fotografía final. En numerosas ocasións, logo do longo proceso de fotografiar e tratar a imaxe, foi inevitable o descarte de aqueles resultados que Juan Louro non considerou axeitados. Parte das fotografías apartadas deste proxecto son as publicadas no post Dúbidas Razonables.

Velaiquí un exemplo dos diversos virados feitos a partir de outra das imaxes non aceptadas para Ao Cabo:







¿Ti descartaríala? ¿Que virado che gusta máis? ¡Podes contestarnos en Twitter!

jueves, 9 de agosto de 2012

INTRODUCCIÓN E BENVIDA

  Supoño que despois de tantos meses de traballo de apoio, é hora de que eu tamén me pronuncie sobre a importancia que ten para min o facerme responsable dun proxecto como AO CABO.


     Cando Juan Louro me falou por primeira vez da idea na que estaba traballando, deseguida soupen que non era unha iniciativa baldeira de contido. Cando vin as primeiras imaxes non tiven dúbida de que todo o camiño que tiñamos por diante pagaría a pena mais tarde ou mais cedo.
    
     E así,meses despois daquela primeira conversa, traballando a diario, en conexión permanente Ézaro-Ourense, chegamos a este punto no que estamos a piques de rematar como se merece o que parecía un futuro inalcanzable, abrindo as portas dun Museo.

     Haberá tempo para que os visitantes valoren a poética das imaxes, a súa dureza, a intensidade dos interrogantes que quedan no ar. Chegará pronto o momento en que o observador saiba que as cousas feitas con sosego e tenacidade acadan diferenzas incuestionables con aquelas outras que son froito da improvisación e da presa.

    Pero ahora toca dar as grazas aos que, ó longo deste tempo se foron sumando á creenza de que AO CABO ía ser unha exposición punteira no Outono Fotográfico 2012, con calidade suficiente para ser mostrada nun dos espazos expositivos principais da cidade, cuxo nome levará alá donde vaia ó longo do percorrido que se está proxectando nestes intres.

     Así, quero amosar o meu agradecemento á Concellalía de Cultura, por darnos a posibilidade de inaugurar Outono dunha forma tan relevante, e mostrarnos o seu apoio dende o primeiro momento. Á persoa responsable de que todo esto sexa unha realidade, Eva Torres -Directora do Museo Municipal, e Técnica de espazos expositivos de Ourense- non só pola fé que sempre tivo en nós, senon polos consellos regalados  en cada paso, e que ao cabo... son os que mais valen.

     Por descontado ó Outono Fotográfico, sen o traballo de tantos anos, de tanta xente e tantas ilusións sostidas, non sería posible ter chegado a ser o referente fotográfico que somos neste país.

     Ó concello de Dumbría por dar soporte e financiación a unha idea que naceu entre ondas de mar bravo e ventos de nordés. Ninguén mellor para darlle sentido e proxección a unha zona que debe ser posta no mapa dos lugares imprescindibles que todos deberíamos coñecer.

     A LúaLG (Orballa), polas infinitas horas dedicadas a interpretar o sentir dun proxecto do que é responsable a nivel visual. Fago un inciso neste nome e no traballo desta xove deseñadora, porque estou segura de que antes do que pensamos, acadará un espazo propio feito a base de talento e traballo no panorama artístico galego. Toda a imaxe externa, é súa. Todo o traballo e a louvanza que merecen...tamén.

    E a todos os que de eiquí para adiante, formarán parte deste colectivo de apaixoados da fotografía, convencidos de que o primeiro paso para conseguir un soño cumprido, é querer que se cumpra.

......... Vémonos!







lunes, 6 de agosto de 2012

DÚBIDAS RAZONABLES


O mais complicado dunha exposición non é só acertar coas imaxes que se mostran, senon superar as dúbidas de que as que se deixan no camiño poderían merecer estar no mesmo sitio...